رودکی نامدارتر از آنست که من در اینجا بخواهم دربارهٔ شخصیتش سخنی بگویم. اما شایسته دیدم که یکی از سروده‌های معروفش را در اینجا بیاورم و علت سرایش آنرا بیان کنم. این سروده بلندبالا که به همت مؤلف تاریخ سیستان برای ما برجا مانده است اکنون به ”قصیده خمریه رودکی“ معروف است. این قصیده را رودکی به افتخار بزرگمردی به نام ابوجعفر صفاری ـ فرماندار سیستان از سال 301 تا 342 خورشیدی ـ سروده و در مجلس بزم امیر ابونصر سامانی همراه با ساز خوانده است. درباره این ابوجعفر، مؤلف تاریخ سیستان می‌نویسد:<br /> ابوجعفر مردی بود بیدار و سخی و عالِم و اهلِ هنر و از هرعلمی بهره داشت. روز و شب به شراب مشغول بودی و به بخشیدن و داد ودِهِش. مردمانِ جهان اندر روزگار او آرام گرفتند. و هیچ مِهتری به شجاعتِ او نبود اندر این روزگار. و ساعات و اوقات را بخش کرده بود: زمانی به نماز وخواندن [قرآن]، زمانی به نشاط و خوردنِ [باده]، زمانی کار پادشاهی بازنگریدن، زمانی آسایش و به خلوت آرامیدن. و ذکر او بزرگ شد نزدیک مِهترانِ عالم...
فایل(های) الحاقی
| شأن نزول قصیدهٔ خمریه رودکی | shane nozole ghasideye khamriyeye rodaki.htm | 31 KB | text/plain |