عرفان (یا ازوتریسم) اساساً به معرفتی گویند که با باطن و درون سروکار دارد و در نظر نخست مقابل ظاهر و بیرون است، ولی در واقع ظاهر و بیرون در عرفان از اهمیت بالائی برخوردار است. زیرا تجلی یا ظهور حقیت الهی بدون ظاهر شدنی نیست و ظاهر در معنای عام آن همان حجاب در عرفان اسلامی یا ”مایا“ در آئین هندو است. کار حجاب یا مایا نیز نمایاندن و ظاهر کردن و در عین حال پوشاندن و پنهان کردن است. این دو وجه حجاب از یکدیگر جدائی‌ناپذیرند. از این رو در دیدگاه‌های عرفانی و افلاطونی دو گونه گفتار دربارهٔ هستی که در واقع مکمل یکدیگرند دیده می‌شود، گفتاری که مبتنی بر نفی جهان است و ناظر بر روی پوشانندهٔ حجاب است، و گفتاری که مبتنی بر اثبات هستی است و نظر به وجه آشکارکنندهٔ حجاب یا شفافیت متافیزیکی پدیده‌ها دارد...

فایل(های) الحاقی

عرفان ایران (مجموعه مقالات ـ ۲۳) erfan iran 23.pdf 876 KB application/pdf