چنان پر شد فضای سینه از دوست<br /> که نقش خویشم گم شد از ضمیرم<br /> مخلص بدون اینکه خود را به اصطلاح عقل کلّ و مصون از هر خطا بدانم به نتیجه‌گیری‌های فکری خود معتقدم و مادام که به هکان طریق استدلال عقلانی که کلمه‌ای را بر من القا کرده است خلاف آن فکر برایم ثابت نشود، بدان پای‌بند می‌باشم و تصور می‌کنم این رویه حدّ اعتدال بین دهان‌بینی یا ضعف نفس و لجاجت یا خودکامگی می‌باشد. اما در طول زندگی خود فقط یک استثنا بر این رویه داشتم و آن هم تسلیم مطلق و کامل در برابر اوامر و دستورات پدر بزرگوارم حضرت صالح علیشاه بود. زیرا بدواً به تجربه دریافتم و سپس احساس کردم، از علم‌الیقین به عین‌الیقین رسیدم، ”که هرچه آن خسرو کند شیرین بود“ ...

فایل(های) الحاقی

عرفان ایران (مجموعه مقالات ـ ۵ و ۶) erfan iran 5 va 6.pdf 955 KB application/pdf