منطقه عسلويه از قسمت جنوب منتهى به خليج فارس مى‌باشد و موقعيت استقرار آن به‌گونه‌اى است که تنها با کنترل قسمت شمالى مى‌توان ارتباط آن با سرزمين اصلى را کنترل نمود، ضمن اينکه به دليل دورى از مراکز تجمع جمعيت، پيچيدگى ناشى از رفت و آمد جمعيت ساکن وجود ندارد.
اين منطقه داراى هواى گرم و مرطوب و در نقاط دور از کرانه و ارتفاعات کوهستان گرم و خشک مى‌باشد. زمستان‌هاى بسيار کوتاه و ملايم و برعکس تابستان‌هاى آن طولانى و گرم مى‌باشد. ميانگين درجه حرارت سالانه منطقه در يک دوره ۱۰ ساله در حدود ۲۶ درجه سانتى‌گراد، حداکثر مطلق ۵/۴۹ درجه سانتى‌گراد و حداقل مطلق ۱- درجه سانتى‌گراد بوده است.
از اين‌رو وضعيت آب و هواى عسلويه با داشتن شرايط مشابه با ساير مناطق ويژه يا آزاد از قبيل کيش، قشم، دبي، جبل علي، الدوحه و ساير مناطق با پيش‌بينى تمهيدات مناسب مانعى براى انجام فعاليت‌هاى منطقه ويژه نخواهد بود.
وضعيت استقرار منطقه ويژه اقتصادى عسلويه به‌گونه‌اى است که شهرستان‌هاى کنگان (استان بوشهر)، لامرد (استان فارس) و گاوبندى (استان هرمزگان) در پس‌کرانه بلافصل آن قرار داشته و زمينه رشد و توسعه خواهند داشت.
نزديکترين پايگاه نظامى به منطقه موردنظر پايگاه‌هاى دريائى بوشهر و بندرعباس که داراى فاصله‌اى بيش از ۳۰۰ کيلومتر است. در نزديکى منطقه عسلويه تنها يک فرودگاه نظامى وجود دارد که در گذشته فقط پروازهاى غير جنگى محدود با هواپيماهاى ترابرى به آن صورت مى‌گرفته و در حال حاضر اين فرودگاه جهت استفاده طرح و منطقه ويژه در دست توسعه مى‌باشد. در حال حاضر در منطقه عسلويه هيچ‌گونه پادگان و يا محل استقرار دائم نيروهاى نظامى وجود ندارد.